شعر نو استاد  «محمد حسین بحجت  تبریزی(شهریار)»  به  «آلبرت ا ینشتین»

انیشتین یک سلام ناشناس البته می بخشی  --- دوان در سایه روشن های یک مهتای خلیایی

نسیم شرق می آید ، شکنج طره ها افشان --- فشرده زیر بازو شاخه های نرگس و مریم

از آنهاییکه در سعدیه ی شیراز می رویند  --- ز چین و موج دریاها و پیچ و تاب جنگل ها

دوان می آید و صبح سحر خواهد بسر کوبید --- در خلوتسرای قصر سلطان ریاضی را

درون کاخ استغنا ، فراز تخت اندیشه  --- سز از زانوی استغراق خود بردار

به این مهمان که بی هنگام و نا خوانده است  در بگشا  --- اجازت ده که با دست لطیف خویش بنوازد

به نرمی چین پیشانی افکار بلندت را --- به آن ابریشم اندیشه هایت شانه خواهد زد

نبوغ شعر مشرق نیز با آیین درویشی --- بکف جام شرابی از به سوی حافظ و خیام

به دنبال نسیم از هر در رسیده می زند زانو --- که بوسد دست پیر حکمت دانای مغرب را

مگر مهر و وفا محکوم اضمحلال خواهد بود

مگر آه سحر خیزان سوی گردون نخواهد شد --- مگر یک مادر از دل وای فرزندم نخواهد گفت

انیشتین بغض دارم در گلو دستم به دامانت --- نبوغ خود به کام التیام زخم انسان کن

سر این نا جوانمردان سنگین دل براه آور --- نژاد و کیش و ملیت یکی کن  ای بزرگ استاد

زمین یک پایتخت امپراطوری وجدان کن --- تفوق در جهان قایل مشو جز علم و تقوا را

خلا با سرعت نوری که داری در نوردیدی --- زمان در جاودان پی شد مکان در لا مکان طی شد

حیات جاودان کز درک بیرون بود پیدا شد --- بهشت روح علوی هم که دین می گفت جز این نیست

 تو با هم آشتی دادی  جهان دین و دانش را --- انیشتین ناز شست تو

 نشان دادی که جرم و جسم چیزی جز انرژی نیست --- اتم تا می شکافد جزو جمع عالم بالاست

 بچشم مو شکاف اهل عرفان و تصوف نیز  --- جهان ما حباب روی چین آب را ماند

من نا خوانده دفتر هم که طفل مکتب عشقم --- جهان جسم , موجی از جهان روح می بینم

انیشتین نامی از ایران ویران هم شنیدستی؟ --- حکیما محترم می دار مهد ابن سینا را

 به این وحشی تمدن گوشزد کن خدمت ما را --- انیشتین پا فراتر نه جهان عقل هم طی کن

 کنار هم ببین عیسی و موسی و محمد را --- کلید عشق را بردار و حل این معما کن

و گر شد از زبان علم این قفل کهن وا کن --- انیشتین باز هم بالا

خدا را نیز پیدا کن